کشاورزی صنعتی و کاهش ارزش غذایی محصولات
موفقیت کشاورزی صنعتی در افزایش تولید مواد غذایی قابل انکار نیست، اما این موفقیت فقط از برخی جهات قابل دفاع است.
کشاورزی صنعتی—به جز مواردی نسبتاً استثنایی—منجر به فرسایش یا تحلیل رفتن خاک نیز شد و می‌شود. بنابراین از منظر مراقبت از منابع خاک، این موفقیت بی‌شباهت به این نیست که خانهٔ چوبی‌مان را با سوزاندن دیوارهای آن گرم کنیم!
هدف کشاورزی صنعتی بازدهی حداکثری اقتصادی (با تعریف محدود) است، در نتیجه کشت تک‌محصولی؛ تمرکز بر گونه‌های با رشدِ سریع، پرمحصول و مقاوم در برابر آفات؛ استفاده از کودهای شیمیایی—عمدتاً شامل مواد معدنی اصلی مورد نیاز رشد گیاه مانند نیتروژن، فسفات و پتاسیم-- و استفاده از آفت‌کش‌ها در کشاورزی صنعتی بسیار رایج است.
اما چنان‌چه گیاهان به خاک سرشار از مواد گوناگون معدنی دسترسی نداشته باشند، محصول تولید شده ارزش غذایی کمتری خواهد داشت. مادامی که هدفْ تولید حداکثری کربوهیدرات، پروتئین و چربی باشد، فقر غذایی محصولات کم‌اهمیت به نظر می‌رسد:
در بازارهای منطقه‌ای و جهانی، آن چه بابت آن پولی پرداخت می‌شود همان کربوهیدرات، پروتئین و چربی و کالری موجود در آن‌هاست و سایر ارزش‌های کیفی غذایی کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند. در نتیجه کشاورزان صنعتی به حفظ (بازگشت دوباره) این مواد به خاک کمتر توجه می‌کنند و عمدهٔ تلاش‌شان را روی کودها و مواد غذایی اصلی متمرکز می‌کنند.
نتیجه کاهش تدریجی مواد معدنی خاک و افت کیفیت غذایی محصولات است.
اما چاره چیست؟
طبعاً توجه به کیفیت مواد غذایی و شیوهٔ تولیدِ آن‌ها مهم است: به عنوان مصرف کننده می‌توان اولویت را به محصولاتی داد که با استفاده از خاک مرغوب، شیوه‌های ارگانیک و بدون فرآوری تولید شده‌اند. علاوه بر این، می‌توان مصرف سبزیجات و سایر منابع گیاهی ویتامین‌ها و مواد معدنی را افزایش داد تا افتِ غذایی نسبی آن ها جبران شود. اما مهم‌ترین راه‌کار تغییر رویه‌های کشاورزی و سیاست‌های کلان حاکم بر تولید مواد غذایی است تا کیفیت و غنای خاک حفظ شود.
• منبع و اطلاعات بیشتر: مجله یوتوپیا (سواد اکولوژیک برای همگان)
